Standardy Ochrony Małoletnich

Standardy Ochrony Małoletnich
obowiązujące w Fundacji DABAR – Dialog Kultur i Religii Pogranicza Polski,
Ukrainy i Słowacji

Preambuła

Jedną z naczelnych zasad konstytuujących działalność Fundacji DABAR – Dialog Kultur i Religii Pogranicza Polski, Ukrainy i Słowacji z siedzibą w Wetlinie (dalej: „Fundacja”), w ramach utworzonego przez Fundację Centrum Młodzieży Trójmorza im. Prymasa Tysiąclecia i św. Jana Pawła II w Wetlinie (dalej: „Centrum”), jest działanie dla dobra dzieci i młodzieży z Polski i z zagranicy, wspieranie ich rozwoju na wielu płaszczyznach: edukacyjnej, artystycznej, duchowej, fizycznej, przeciwdziałanie kryzysom, z jakimi mierzą się w dzisiejszym świecie, jak również zapewnianie wsparcia emocjonalnego poprzez angażowanie w różnorodne aktywności grupowe mające na względzie nie tylko edukację i rozwój intelektualny, ale również przeciwdziałanie poczuciu osamotnienia, budowanie kompetencji społecznych, nawiązywanie nowych wartościowych znajomości.

 

Niniejsze Standardy Ochrony Małoletnich dotyczą wszystkich osób bezpośrednio zaangażowanych obecnie i w przyszłości w działalność Fundacji (wolontariuszy, pracowników, współpracowników, osób
przebywających na terenie Centrum) oraz są zgodne z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa (m. in. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.; Konwencja o Prawach Dziecka przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ z 20 listopada 1989 r. <Dz. U. z 1991.120.526 ze zm.>; ustawa z dnia 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich <t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1304 i 1606 ze zm.>). Standardy Ochrony Małoletnich stanowią realizację obowiązku wynikającego z przepisów ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1304 i 1606 ze zm.), mającego na celu wprowadzenie we wszystkich instytucjach, w których przebywają dzieci, standardów ich ochrony przed krzywdzeniem.

 

Każdy pracownik (wolontariusz, etc.) Centrum jest zobowiązany do dbałości o bezpieczeństwo przebywających na terenie Centrum dzieci i młodzieży. Działania te powinny być podejmowane bez względu na narodowość, kolor skóry, płeć, orientację seksualną, sprawność lub niepełnosprawność lub inne cechy dziecka, w poszanowaniu jego godności. Działania służące ochronie małoletnich powinny mieć charakter zarówno profilaktyczny (nakierowany na minimalizowanie ryzyka krzywdzenia dziecka), jak i interwencyjny (podjęcie odpowiednich działań wskutek podejrzenia lub stwierdzenia krzywdzenia dziecka).

 

§1
Skróty i definicje

Personel lub członek personelu – wolontariusz Fundacji, osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, współpracująca na podstawie umowy cywilnoprawnej, praktykant, stażysta;

Zarząd/Prezes Zarządu/Kierownik Jednostki – osoby(-a) reprezentujące Fundację, uprawnione do podejmowania decyzji w jej imieniu;

Centrum / Centrum Młodzieży Trójmorza – Centrum Młodzieży Trójmorza im. Prymasa Tysiąclecia i św. Jana Pawła II w Wetlinie;

Dziecko – każda osoba do ukończenia 18. roku życia;

Opiekun dziecka – osoba uprawniona do reprezentacji dziecka, w szczególności jego rodzic lub opiekun prawny, rodzic zastępczy;

Zgoda rodzica dziecka – zgoda co najmniej jednego z rodziców dziecka/opiekunów prawnych (w przypadku spraw istotnych dla dziecka oraz przy braku porozumienia między rodzicami dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny);

Ochrona dzieci – działania podjęte w odpowiedzi na konkretne sygnały dotyczące dziecka lub dzieci, które mogą doznawać krzywdy lub są wykorzystywane;

Krzywdzenie dziecka – każde zamierzone lub niezamierzone działanie osoby dorosłej bądź społeczności, które ma szkodliwy wpływ na zdrowie, rozwój fizyczny lub psychospołeczny dziecka;

Przemoc fizyczna – celowe fizyczne krzywdzenie dziecka; obejmuje wszelkie zachowania, w których użyta jest siła fizyczna i które mają na celu spowodowanie pewnego stopnia bólu lub dyskomfortu, nawet niewielkiego. Obejmuje bicie ręką lub narzędziem, może też polegać na przykład na uderzaniu, kopaniu, potrząsaniu, drapaniu, szczypaniu, gryzieniu, przypaleniu lub łamaniu kości. Skutkiem przemocy fizycznej mogą być m. in. złamania, siniaki, rany cięte, poparzenia, obrażenia wewnętrzne;

Zaniedbanie – brak zapewnienia podstawowych potrzeb dziecka, gdy osoby odpowiedzialne mają środki, wiedzę i dostęp do usług, aby to zrobić. Dotyczy to m.in. jedzenia, ubrania, higieny, nadzoru lub schronienia, co może skutkować poważnym uszczerbkiem na zdrowiu lub rozwoju dziecka. Obejmuje ono również brak ochrony dziecka przed narażeniem na niebezpieczeństwo;

Przemoc seksualna lub wykorzystywanie seksualne – angażowanie dziecka w aktywność seksualną przez osobę dorosłą, np. trenera, opiekuna lub rodzica. Obejmuje zachowania fizyczne, np. dotykanie dziecka, jak i bez kontaktu fizycznego, np. podglądanie lub słowna agresja. Obejmuje także kontakty seksualne między znacznie starszym dzieckiem a młodszym dzieckiem lub jeśli jedna osoba obezwładnia inną niezależnie od wieku. Wykorzystywanie seksualne nie musi wiązać się z kontaktem; jest nim również np. angażowanie dzieci w tworzenie obrazów seksualnych, zmuszanie dzieci do oglądania obrazów o charakterze seksualnym lub oglądanie czynności seksualnych, zachęcanie dzieci do zachowania w sposób nieodpowiedni pod względem seksualnym lub uwodzenie dziecka w celu przygotowania go do wykorzystania poprzez zdobycie jego zaufania (w tym za pośrednictwem mediów społecznościowych). Molestowanie seksualne obejmuje nieakceptowalne i niepożądane
zachowania i praktyki o charakterze seksualnym, które mogą obejmować sugestie lub żądania o charakterze seksualnym, prośby o przysługi seksualne, a także seksualne, werbalne lub fizyczne zachowania lub gesty, które są lub mogą być racjonalnie postrzegane jako obraźliwe lub upokarzające. Każda czynność seksualna podejmowana z dzieckiem przed ukończeniem przez nie 15. roku życia jest przestępstwem;

Przemoc emocjonalna – każdy akt powodujący naruszenie godności osobistej dziecka, ukierunkowany na wyrządzenie krzywdy, tj. poniżanie, krytykowanie, upokarzanie lub ośmieszanie dziecka, brak odpowiedniego wsparcia i uwagi, powodujące obniżenie jego poczucia wartości. Przemoc emocjonalna to uporczywe emocjonalne maltretowanie dziecka.
Przemoc emocjonalna może polegać na celowym mówieniu dziecku, że jest bezwartościowe, niekochane i nieodpowiednie. Przemoc emocjonalna często występuje jako wzorzec celowego, długotrwałego, powtarzającego się nie fizycznego zachowania w ramach relacji zróżnicowanych pod względem władzy. Przemoc emocjonalna może obejmować zastraszanie – również przez rówieśników dziecka;

Przemoc równieśnicza (bullying) – różne formy przemocy ze strony rówieśników: bezpośredniej lub pośredniej, np. przy użyciu urządzeń technologii komunikacji na odległość.
Może przybierać postać przemocy werbalnej (np. wyzwiska, ośmieszanie), fizycznej (np. bicie, popychanie), relacyjnej (np. wykluczenie z grupy), materialnej (np. kradzież, niszczenie mienia), wykorzystywania seksualnego;

Dane osobowe dziecka – wszelkie informacje umożliwiające identyfikację dziecka;

Dane szczególnej kategorii – m.in. dane dotyczące zdrowia, pochodzenia rasowego lub etnicznego, dane dotyczące wyznania, dane genetyczne, biometryczne, ujawniające poglądy polityczne, światopoglądowe, dane dotyczące seksualności lub orientacji seksualnej.

§2
Zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnim a personelem
(wolontariuszami, pracownikami, etc.) Centrum, w tym zachowania niedozwolonevwobec małoletnich

1. Podstawą każdej relacji między personelem Centrum a każdym dzieckiem jest troska o autentyczne dobro emocjonalne, fizyczne i duchowe dziecka, szacunek dla jego godności oraz
potrzeba zapewnienia bezpieczeństwa.

2. Personel zobowiązany jest do utrzymywania profesjonalnej relacji z małoletnimi i każdorazowego rozważenia, czy dana reakcja, komunikat bądź działanie wobec małoletniego są adekwatne do sytuacji, bezpieczne i uzasadnione wobec dziecka, a także sprawiedliwe wobec innych dzieci.

3. Wszyscy pracownicy (wolontariusze, współpracownicy, etc.) zobowiązani są do działania w sposób otwarty i przejrzysty dla innych, aby zminimalizować ryzyko błędnej interpretacji danego zachowania, zwłaszcza przez dzieci, których rozumienie sytuacji społecznych może cechować obniżony poziom.

4. Wszyscy pracownicy są zobowiązani do zachowywania cierpliwości i szacunku w komunikacji z dziećmi. Zaleca się uważne słuchanie dzieci oraz udzielanie im odpowiedzi dostosowanych do ich wieku, sytuacji, a także niepełnosprawności lub zdiagnozowanych zaburzeń.

5. Zabrania się stosowania jakiejkolwiek formy przemocy wobec małoletniego, również psychicznej i cyberprzemocy, które mogłyby polegać m.in. na: zabieraniu/niszczeniu rzeczy, biciu, popychaniu, jak również izolowaniu, faworyzowaniu, pomijaniu, stygmatyzowaniu dziecka z powodu jego wyglądu, orientacji seksualnej, światopoglądu lub innych przymiotów, ośmieszaniu, poniżaniu, wyszydzaniu małoletniego.

6. Niedopuszczalne jest ujawnianie informacji dotyczących dziecka wobec osób nieuprawnionych. Obejmuje to wizerunek, informacje o sytuacji rodzinnej, ekonomicznej, medycznej, opiekuńczej i prawnej. Wszelkie informacje o niepełnosprawności lub zdiagnozowanych zaburzeniach/chorobach itp. mogą być omawiane z małoletnimi wyłącznie za zgodą zainteresowanej osoby i jego rodziców (opiekunów) i służyć poprawieniu funkcjonowania małoletniego.

7. Podejmując decyzje dotyczące małoletniego, należy poinformować go o tym i starać się brać pod uwagę jego oczekiwania.

8. Należy szanować prawo małoletniego do prywatności. Jeśli konieczne jest odstąpienie od zasady poufności, aby chronić go, należy mu to wyjaśnić najszybciej, jak to możliwe.

9. Jeśli pojawi się konieczność porozmawiania z małoletnim na osobności na trudny temat zaleca się niezamykanie drzwi do pomieszczenia, o ile pozwoli to na zachowanie poufności treści rozmowy, i poinformowanie małoletniego, że w każdym momencie może dane pomieszczenie opuścić.

10. Zaleca się wdrażanie małoletnich do przyjmowania asertywnej postawy i zapewnianie ich, że jeśli czują się niekomfortowo w danej sytuacji, wobec konkretnego zachowania czy słów, mogą o tym powiedzieć bezpośrednio w rozmowie personelowi Centrum lub wybranej przez siebie osobie i mogą oczekiwać odpowiedniej reakcji i pomocy.

11. Zabrania się w komunikacji z małoletnimi zachowywać się w sposób niestosowny. Obejmuje to używanie wulgarnych słów, gestów i żartów, czynienie obraźliwych, poniżających uwag oraz wykorzystywanie wobec dziecka relacji władzy lub przewagi fizycznej (zastraszanie, przymuszanie, groźby).

12. Należy doceniać i szanować wkład małoletnich w podejmowane działania, traktować je równo bez względu na ich płeć, orientację seksualną, sprawność/niepełnosprawność, status społeczny, etniczny, kulturowy, religijny i światopogląd. Niedopuszczalne jest faworyzowanie.

13. Zabrania się utrwalania wizerunku małoletnich (filmowanie, nagrywanie głosu, fotografowanie) dla potrzeb prywatnych.

14. Nie wolno proponować dzieciom alkoholu, wyrobów tytoniowych ani nielegalnych substancji, jak również używać ich w ich obecności.

15. Niedopuszczalne jest przyjmowanie jakichkolwiek gratyfikacji od małoletnich oraz ich opiekunów (lub zachowywanie się w inny sposób) sugerujące innym istnienie zależności i prowadzący do oskarżeń o nierówne traktowanie bądź czerpanie korzyści majątkowych i innych. Powyższe zastrzeżenie nie dotyczy okazjonalnych prezentów, jak również darowizn na rzecz Fundacji służących realizacji jej celów statutowych.

16. Zabronione jest nawiązywanie z dzieckiem jakichkolwiek relacji intymnych lub seksualnych, składania mu propozycji o niestosownym charakterze. Obejmuje to także seksualne komentarze, żarty, gesty oraz udostępnianie dzieciom treści erotycznych i pornograficznych, bez względu na ich formę.

17. Personel nie może w swych działaniach naruszać nietykalności osobistej małoletniego. Pieczę nad małoletnimi przebywającymi w Centrum sprawują ich opiekunowie / wychowawcy. W wyjątkowych sytuacjach wymagających kontaktu fizycznego podczas nieobecności opiekuna/wychowawcy dziecka (np. pomocy podczas jedzenia, ubierania się, etc.) personel unika innego kontaktu fizycznego z małoletnim niż niezbędny. Nie należy angażować się w takie aktywności, które mogą zostać przez dziecko dwuznacznie odebrane.

18. W wypadku nawiązania kontaktu fizycznego z małoletnim należy być przygotowanym na wyjaśnienie swoich działań.

19. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożność wobec małoletnich, którzy doświadczyli nadużycia i krzywdzenia, w tym seksualnego, fizycznego bądź zaniedbania. Takie doświadczenia mogą czasem sprawić, że małoletni będzie dążyć do nawiązania niestosownych bądź nieadekwatnych fizycznych kontaktów z dorosłymi lub źle odczyta intencje pracownika personelu. W takich sytuacjach ważna jest pomoc małoletniemu, zapewnienie go o wsparciu, ale też o konieczności poszanowania granic dorosłego.

20. Kontakt fizyczny z małoletnim nigdy nie może być niejawny ani ukrywany, nie może wiązać się z jakąkolwiek gratyfikacją ani wynikać z relacji władzy.

21. O jakimkolwiek z wyżej opisanych zachowań lub sytuacji ze strony innych dorosłych lub małoletnich zawsze należy poinformować Kierownika Jednostki i/lub opiekuna/wychowawcę dziecka oraz postępować zgodnie z obowiązującymi procedurami.

22. Kontakt z dziećmi powinien dotyczyć wyłącznie celów ich pobytu w ramach działalności Centrum.

23. Personelowi Centrum nie wolno zapraszać małoletnich do swojego miejsca zamieszkania ani spotykać się z nimi poza godzinami pracy. Obejmuje to także kontakty z małoletnimi poprzez prywatne kanały komunikacji (prywatny telefon, e-mail, media społecznościowe).

24. Jeśli zachodzi taka konieczność, właściwą formą komunikacji z małoletnimi i ich rodzicami lub opiekunami poza godzinami pracy są kanały służbowe (e-mail, telefon służbowy).

§3
Wymogi dotyczące bezpiecznych relacji między małoletnimi, w szczególności zachowania niedozwolone

Małoletni traktują się nawzajem z szacunkiem oraz uwzględniają we wzajemnych kontaktach swoją godność i potrzeby. Niedozwolonym zachowaniem w relacjach między małoletnimi jest w szczególności:

1) jakiekolwiek zachowanie agresywne, w tym agresja fizyczna, werbalna,

2) wszelkie formy dyskryminacji,

3) obrażanie i naruszanie dóbr osobistych innych małoletnich w sieci,

4) cyberprzemoc.

 

§4
Zasady i procedura podejmowania interwencji w sytuacji podejrzenia krzywdzenia lub posiadania informacji o krzywdzeniu małoletniego. Zasady ustalania planu wsparcia małoletniego po ujawnieniu krzywdzenia. Procedury i osoby odpowiedzialne za składanie zawiadomień o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego, zawiadamianie sądu opiekuńczego oraz w przypadku instytucji, które posiadają takie uprawnienia, osoby odpowiedzialne za wszczynanie procedury „Niebieskiej Karty”

1. W przypadku powzięcia podejrzenia, że małoletni przebywający w Centrum jest krzywdzony lub istnieje takie podejrzenie, każda osoba ma obowiązek przekazania uzyskanej informacji opiekunowi / wychowawcy dziecka, a także kierownictwu Centrum / Fundacji (lub innej osobie, jeśli została wyznaczona).

2. W każdym przypadku krzywdzony małoletni zostaje niezwłocznie otoczony opieką i wsparciem wychowawcy, a w razie potrzeby – innych specjalistów (psychologa, pedagoga). W przypadku małoletniego, który nie komunikuje się werbalnie, jego opiekun, wychowawca lub pracownik, który wszczął procedurę interwencji, powiadamia specjalistę, stosującego np. komunikację alternatywną.

3. W przypadku, gdy do krzywdzenia dziecka dochodzi (lub zostanie ujawnione) w czasie jego pobytu w Centrum, Kierownik jednostki wyznacza osobę odpowiedzialną do prowadzenia danej sprawy.

4. Wyznaczona osoba, o której mowa w ust. 3:
1) przeprowadza rozmowę z pokrzywdzonym małoletnim, zapewniając w razie konieczności pomoc osoby, która pomoże w nawiązaniu relacji czy właściwej z nim komunikacji, jeżeli są jakiekolwiek trudności w tym obszarze – w sferze komunikacyjnej (wady wymowy, zaburzenia rozwoju mowy, brak odpowiedniej znajomości języka itp.) lub emocjonalno–społecznej (np. zamknięcie się, niechęć lub strach przed mówieniem itp.),

2) przeprowadza rozmowę z innymi osobami, które mogą mieć wiedzę na ten temat lub mogą pomóc w ocenie sytuacji,

3) sporządza pisemną notatkę z podjętych działań,

4) w porozumieniu z kierownikiem danej jednostki przeprowadza rozmowę z opiekunem / wychowawcą dziecka i ustala w porozumieniu z nim plan pomocy.

5. Wszystkie działania przewidziane w planie pomocy mają na celu zapewnienie małoletniemu bezpieczeństwa i wsparcia. Plan pomocy dziecku powinien zawierać wskazania dotyczące podjęcia działań w celu zapewnienia dziecku bezpieczeństwa, w tym zgłoszenie podejrzenia krzywdzenia do odpowiedniego organu, oraz wsparcia, jakie Fundacja zaoferuje dziecku.

6. W przypadkach bardziej skomplikowanych Kierownik jednostki powołuje zespół interwencyjny, w skład którego mogą wejść: opiekun/wychowawca dziecka, pedagog/psycholog (w razie potrzeby), kierownictwo placówki, inni członkowie personelu mający wiedzę o krzywdzeniu dziecka lub o dziecku. Zespół interwencyjny sporządza plan pomocy dziecku na podstawie uzyskanych przez członków zespołu informacji.

7. W przypadku gdy podejrzenie krzywdzenia zgłosili opiekunowie/wychowawcy dziecka, powołanie zespołu jest obligatoryjne. Zespół interwencyjny wzywa opiekuna / wychowawcę małoletniego na spotkanie wyjaśniające, podczas którego może zaproponować opiekunom zdiagnozowanie zgłaszanego podejrzenia w zewnętrznej, bezstronnej instytucji. Ze spotkania sporządza się pisemny protokół.

8. Plan pomocy dziecku jest przedstawiany przez Kierownika jednostki lub inną wyznaczoną osobę (np. pedagoga / psychologa) opiekunowi z zaleceniem współpracy przy jego realizacji.

9. Opiekun / wychowawca małoletniego jest informowany o obowiązku jednostki w zakresie zgłoszenia podejrzenia krzywdzenia dziecka do odpowiedniej instytucji (organy ścigania lub sąd rodzinny i inne) – w zależności od zdiagnozowanego typu krzywdzenia i skorelowanej z nim interwencji.

10. Po udzieleniu opiekunowi informacji – zgodnie z ustępem poprzedzającym – Kierownik jednostki składa zawiadomienie o podejrzeniu przestępstwa do organów ścigania lub zawiadamia inną odpowiednią instytucję.

11. W razie podejrzenia stosowania przemocy domowej względem dziecka przebywającego w Centrum lub zgłoszenia dokonanego przez świadka przemocy domowej, należy wszcząć procedurę Niebieskiej Karty. Osobą odpowiedzialną za zgłoszenie jest Kierownik jednostki lub inna wyznaczona osoba. Osoba wszczynająca procedurę dokonuje wstępnej diagnozy sytuacji w związku z zaistnieniem uzasadnionego podejrzenia stosowania przemocy domowej i przeprowadza rozmowę z osobą doznającą przemocy domowej, a także z opiekunem / wychowawcą dziecka, pod którego opieką małoletni przebywa w Centrum. Następnie wypełnia formularz Niebieska Karta – A.

12. W przypadku, gdy w czasie pobytu dziecka w Centrum stwierdzono, że doszło do zaniedbania potrzeb życiowych dziecka lub doszło do innego zagrożenia dobra dziecka ze strony opiekunów należy wystąpić do sądu rodzinnego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dziecka o wgląd w sytuację dziecka. Ponadto, gdy zachowanie nie stanowi przemocy domowej lub nie wiemy, jak je zakwalifikować – należy wystąpić do sądu rodzinnego właściwego dla miejsca zamieszkania dziecka o wgląd w sytuację rodziny.

13. W razie zauważenia krzywdzenia dziecka przez personel Centrum, należy podjąć kroki interwencyjne zależne od zaistniałej sytuacji:

1) gdy zachowanie było jednorazowe i o niewielkiej intensywności wkroczenia w dobra dziecka należy przeprowadzić rozmowę dyscyplinującą z pracownikiem lub współpracownikiem,
2) gdy naruszenie dobra dziecka jest znaczne lub się powtarza, rekomenduje się rozwiązanie stosunku prawnego z osobą, która dopuściła się krzywdzenia.

14. W przypadkach niejasnych lub wątpliwych osoba odpowiedzialna za interwencję konsultuje sprawę z innymi osobami z personelu Centrum, w tym, jeśli ma taką możliwość, z psychologiem. Osoba odpowiedzialna za prowadzenie interwencji może rozmawiać z osobami zaangażowanymi, w tym z dzieckiem, osobą podejrzewaną o krzywdzenie i świadkami.

15. W przypadku, gdy dziecko doznaje innej formy krzywdzenia na jego szkodę ze strony innego dziecka, należy powiadomić o tym opiekuna dziecka krzywdzone i dziecka krzywdzącego oraz nadzorować dalsze czynności w tym zakresie.

16. Dalszy tok postępowania leży w kompetencji odpowiednich organów lub instytucji, o których mowa w ustępach poprzedzających.

17. Z przebiegu interwencji sporządza się kartę interwencji. Kartę przechowuje się w siedzibie Fundacji, a jej kopię można wydać władzom placówki organizującej pobyt dziecka w Centrum.

18. Cały personel Centrum i inne osoby, które w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych powzięły informację o krzywdzeniu małoletniego lub informacje z tym związane, są zobowiązane do zachowania tych informacji w tajemnicy, wyłączając informacje przekazywane uprawnionym organom i instytucjom na podstawie przepisów prawa.

19. W przypadku podejrzenia, że życie dziecka jest zagrożone lub grozi mu ciężki uszczerbek na zdrowiu należy niezwłocznie powiadomić Policję (dzwoniąc na numer alarmowy). Poinformowania służb w takim przypadku dokonuje członek personelu, który pierwszy powziął informację o zagrożeniu i następnie wypełnia kartę interwencji.

20. Wszelkie dokumenty dotyczące ujawnionych lub zgłoszonych incydentów lub zdarzeń zagrażających dobru małoletniego przechowuje Kierownik jednostki lub osoba wyznaczona w sposób zapewniający poufność i integralność zawartych danych i informacji.

 

§5
Zasady przeglądu i aktualizacji standardów. Zakres kompetencji osoby odpowiedzialnej za przygotowanie personelu placówki lub organizatora do stosowania standardów, zasady przygotowania tego personelu do ich stosowania oraz sposób dokumentowania tej czynności

1. Niniejsze Standardy ochrony małoletnich podlegają przeglądowi przynajmniej jeden raz na dwa lata w celu zapewnienia ich dostosowania do aktualnych potrzeb oraz zgodności z obowiązującymi przepisami. Wnioski z przeprowadzonej oceny należy pisemnie udokumentować. Oceny dokonuje Kierownik jednostki lub inna wyznaczona osoba.

2. Osobą odpowiedzialną za przygotowanie pracowników do stosowania standardów jest Kierownik jednostki lub inna wyznaczona osoba (posiadająca odpowiednie wykształcenie, w szczególności: prawnicze, pedagogiczne lub psychologiczne).

 

§6
Zasady korzystania z urządzeń elektronicznych z dostępem do sieci Internet

1. Infrastruktura sieciowa Centrum umożliwia dostęp do internetu personelowi i przebywającym małoletnim, zarówno w czasie zorganizowanych pod nadzorem zajęć, jak i poza nimi. Na terenie Centrum dostępna jest sieć wi-fi zabezpieczona hasłem dostępu.

2. Korzystanie z multimediów, Internetu i programów użytkowych udostępnionych przez Centrum w ramach zajęć edukacyjnych służy wyłącznie celom edukacyjnym i odbywa się pod nadzorem prowadzącego zajęcia.

3. Fundacja, zapewniając dostęp do internetu, jest zobowiązana podejmować działania zabezpieczające dzieci przed dostępem do treści, które mogą stanowić zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju, w szczególności zainstalować i aktualizować oprogramowanie zabezpieczające. Sieć komputerowa zarządzana jest za pomocą routera, na którym zainstalowane jest oprogramowanie stanowiące podstawowe zabezpieczenie sieci (oprogramowanie antywirusowe oraz wewnętrzny firewall).

4. W czasie wolnym od zajęć organizowanych i prowadzonych w Centrum, dzieci mogą korzystać z urządzeń umożliwiających dostęp do Internetu, jednakże decyzja i nadzór w tym zakresie należy do obowiązków opiekunów / wychowawców dzieci. Fundacja nie ponosi odpowiedzialności za zgubienie lub zniszczenie urządzeń należących do dzieci, ani też nie pełni nadzoru nad dziećmi w tym zakresie.

 

§7
Procedury ochrony dzieci przed treściami szkodliwymi i zagrożeniami w sieci Internet oraz utrwalonymi w innej formie

1. Szkodliwe treści to takie materiały, które mogą wywoływać negatywne emocje u odbiorcy lub promują niebezpieczne zachowania. Można do nich zaliczyć:
1) treści pornograficzne dostępne bez żadnego ostrzeżenia, w tym tzw. pornografię dziecięcą, czyli materiały prezentujące seksualne wykorzystywanie dzieci;
2) treści obrazujące przemoc, obrażenia fizyczne, deformacje ciała, np. zdjęcia lub filmy przedstawiające ofiary wypadków, okrucieństwo wobec zwierząt;
3) treści nawołujące do samookaleczeń lub samobójstw, bądź też do zachowań szkodliwych dla zdrowia, np. zachęcanie do zażywania niebezpiecznych substancji np. leków czy narkotyków;
4) treści dyskryminacyjne, nawołujące do wrogości, a nawet nienawiści wobec różnych grup społecznych lub jednostek.

2. W celu ochrony małoletnich przed treściami szkodliwymi zaleca się, aby:
1) Komputer przeznaczony dla dziecka powinien być wyposażony w program filtrujący, pozwalający na uchronienie dziecka przed kontaktem ze szkodliwymi treściami – o ile Centrum udostępni dzieciom do korzystania sprzęt multimedialny;

2) Rozmawiać z dziećmi o tym, co robią w Internecie. Jeżeli coś je zaniepokoi, czegoś się przestraszą w sieci, powinno czuć, że może się zwierzyć np. pedagogowi. W ten sposób można uniknąć negatywnych konsekwencji związanych z przypadkowym, niezamierzonym kontaktem z treściami drastycznymi, ale także w porę wychwycić inne problemy, których rozwiązania dziecko szuka w Internecie;

3. Szkodliwe i niedozwolone treści zaleca się zgłaszać na dyżurnet.pl – punkt kontaktowy, tzw. hotline, do którego można anonimowo zgłaszać przypadki występowania w Internecie treści zabronionych prawem takich, jak pornografia dziecięca, pedofilia, treści o charakterze rasistowskim i ksenofobicznym.

 

§8
Ochrona danych, w tym wizerunku małoletniego

1. Dane osobowe małoletniego podlegają ochronie na zasadach określonych w Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w przypadku swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 119, str. 1 ze zm.).

2. Fundacja przestrzega i monitoruje przestrzeganie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych małoletnich, czuwa nad poprawnością ich dokumentowania, przetwarzania i archiwizowania.

3. Fundacja, uznając prawo małoletniego do prywatności i ochrony dóbr osobistych, zapewnia ochronę wizerunku dziecka, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

4. Upublicznianie wizerunku dziecka do 16 lat, utrwalonego w jakiejkolwiek formie (fotografia, nagranie audio-wideo) wymaga wyrażenia zgody osoby sprawującej władzę rodzicielską lub opiekę nad dzieckiem, z zastrzeżeniem ust. 6 niniejszego paragrafu.

5. Osoba małoletnia powyżej 16. roku życia ma prawo do wyrażenia zgody samodzielnie.

6. Rozpowszechnianie wizerunku małoletniego, stanowiącego jedynie szczegół takiej całości, jak zgromadzenie, krajobraz, warsztaty, etc., nie wymaga zgody.

 

§9
Zasady i sposób udostępniania rodzicom albo opiekunom prawnym lub faktycznym oraz małoletnim standardów do zaznajomienia się z nimi i ich stosowania

1. Niniejszy tekst Standardów ochrony małoletnich Fundacja udostępnia na swojej stronie internetowej.

2. Skrócona wersja Standardów dla małoletnich jest udostępniona w Centrum Młodzieży Trójmorza w Wetlinie.